Το αμυντικό σύστημα έχει ζωτικό ρόλο στη λειτουργία του οργανισμού μας. Αποτελεί το μηχανισμό άμυνας και μας προστατεύει από ιούς, μικρόβια και ασθένειες. Τι γίνεται όμως όταν δυσλειτουργεί και δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ των δικών μας κυττάρων και των ξένων; Αρχίζει να επιτίθεται στα υγιή κύτταρα δημιουργώντας αυτό που ονομάζουμε αυτοάνοσα νοσήματα.
Για πρώτη φορά στα αυτοάνοσα αναφέρθηκε ο Γερμανός ιατρός Paul Ehrlich (1854-1915), μιλώντας το 1901 για τον «αυτοτοξικό τρόμο» (Horrorautotoxicus), την κατάσταση που ο οργανισμός στρέφεται κατά του εαυτού του.
Τα αυτοάνοσα νοσήματα δημιουργούν πρωτεΐνες που επιτίθενται στους ιστούς του οργανισμού. Σήμερα υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από 100 τύποι αυτοάνοσων ασθενειών που επηρεάζουν ένα ευρύ φάσμα τμημάτων του σώματος και σύμφωνα με το National Stem Cell Foundation αφορούν περίπου στο 4% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι συνήθως οι ασθενείς αργούν να αντιληφθούν από ποια νόσο πάσχουν καθώς τα συμπτώματα των αυτοάνοσων είναι κοινά με άλλες ασθένειες. Μπορεί ένας πυρετός αγνώστου αιτιολογίας, διογκωμένοι αδένες, παρατεταμένη κόπωση, πόνος και πρήξιμο στις αρθρώσεις κ.α. να είναι σημάδι που πρέπει να μας προβληματίσει και να μας οδηγήσει σε έναν παθολόγο που θα μας καθοδηγήσει στις σωστές εξετάσεις και εν συνεχεία στη διάγνωση.
Τα πιο συνήθη αυτοάνοσα νοσήματα είναι:
- Ρευματοειδής αρθρίτιδα (φλεγμονή που προσβάλλει τις αρθρώσεις και τους γύρω ιστούς)
- Ο διαβήτης τύπου 1
- Κοιλιοκάκη (που βρίσκεται στο σιτάρι , τη σίκαλη και κριθάρι) που προκαλεί βλάβες στο βλεννογόνο του λεπτού εντέρου
- Συστημικός ερυθηματώδης λύκος (πολυσυστηματικό νόσημα που μπορεί να προσβάλλει όλα τα όργανα)
- Σκληρόδερμα (πολυσυστηματικό νόσημα μπορεί να προσβάλλει και όλα τα όργανα)
- Νόσος Χασιμότο (θυροειδίτιδα)
- Νόσος Graves (διόγκωση θυρεοειδούς αδένα)
- Ψωρίαση (πάθηση του δέρματος που προκαλεί ερυθρότητα και ερεθισμό)
Τα αυτοάνοσα δεν θεραπεύονται, αλλά «κοιμούνται»
Η γενεσιουργός αιτία των αυτοάνοσων είναι άγνωστη αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες που σχετίζονται με περιβαλλοντικούς – ψυχοσωματικούς παράγοντες, φαρμακευτικές αγωγές, γενετική προδιάθεση, το κάπνισμα και το υπερβολικό βάρος. Η έγκαιρη διάγνωση παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της νόσου σε κάθε ασθενή, καθώς τα αυτοάνοσα δεν θεραπεύονται αλλά «κοιμούνται».
Η θεραπεία είναι εξατομικευμένη σε κάθε ασθενή, ωστόσο συχνά περιλαμβάνει κορτιζόνη και μονοκλωνικά αντισώματα. Η ποιότητα ζωής στους ασθενείς με ένα αυτοάνοσο νόσημα μπορεί να βελτιωθεί με την κατάλληλη αγωγή και παρακολούθηση από ειδικό ιατρό.
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο «συμβιώνουν» με αυτοάνοσα. Μέσα από τη θεραπευτική τους αγωγή υπάρχει η δυνατότητα να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους και σε πολλές περιπτώσεις να διατηρήσουν στο βαθμό που είναι εφικτό τους ίδιους ρυθμούς στη ζωή τους.
Μπορούμε και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί με τα αυτοάνοσα νοσήματα.
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΤΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
